De schoonheid van het vliegeren in Thailand

Vechtvliegeren is in Thailand al zeven eeuwen een nationaal tijdverdrijf. Van maart tot april binden Chula – ‘mannelijke’ vliegers – en Pakpao – ‘vrouwelijke’ vliegers – de strijd met elkaar aan. Beide types vliegers worden door een team van mannen en jongens gevlogen. De competitie tussen de robuuste Chula en ranke Pakpao is een uitermate spectaculair en zenuwslopend schouwspel, voor spelers én publiek. Chula hebben de vorm van een vijfpuntige ster en meten al snel twee-en-een-halve meter. Pakpao zijn diamantvormig en zo’n 90 centimeter lang. Een team van 10 mannen en jongens dat een Chula bestuurt probeert binnen 45 minuten zoveel mogelijk Pakpao te vangen en omlaag te halen. Met weerhaken aan zijn vliegerlijn probeert hij haar vliegerlijn te grijpen. 

Het reglement voor de competities is bijzonder complex. Er zijn meer dan 50 regels waar je je aan moet houden en die een beetje in het voordeel van de Pakpoa uitvallen. Vechtvliegeren is een eeuwenoud nationaal tijdverdrijf en je mag het best de meest verfijnde vorm van wedstrijdvliegeren in Azië noemen. In Thailand is vliegeren niet alleen maar zo hoog mogelijk vliegen.  
Het is ook een sport die bij de geschiedenis van het land hoort en door royalty en gewone mensen wordt gespeeld. Vroeger duurde een competitie twee maanden, als de warme zuidelijke wind in maart en april voor de perfecte vlieger-condities zorgt. Elke avond werd een wedstrijd gespeeld. 

Vliegeren werd populair tijdens de Sukhothai periode (1238-1438). Koningen en edelen waren zo gek op vliegeren dat in 1358 verboden werd om in de nabijheid van het koninklijk paleis te vliegeren.